Maatschappij
Leave a comment

Catcalling

Het is één van de privileges die ik heb ingeleverd toen ik in transitie ging: verschoond blijven van catcalling. Het nageroepen worden op straat om hoe je eruit ziet. Vanmorgen gebeurde het me op weg naar werk.

Toen ik nog als jongen leefde kon ik zo ongeveer alles aantrekken wat ik wilde zonder dat ik er opmerkingen over zou horen op straat. Slecht zittend pak, te strakke of te wijde spijkerbroek, verwassen t-shirts. Zolang het geen Borat-style mankini is kom je als man eigenlijk met alles wel weg.

Sinds ik mezelf als vrouw ben gaan presenteren is dat anders. Men verwacht dat ik me vrouwelijk kleed en dat ik make-up gebruik. Dingen die ook wel doe, steeds vaker zelfs, maar alleen als ik daar zin in heb. Want zo ben ik, en zou had ik me ook gedragen als ik gewoon met een beter passend lijf geboren zou zijn. Dan zou ik me ook richting de tomboy kant van het spectrum hebben gepresenteerd.

Nog steeds 0 posing skills.

Niet vandaag, vandaag droeg ik één van mijn favoriete jurken. Niet zo figure hugging als sommige andere van mijn pencildresses, wel aansluitend en comfortabel. En strak genoeg dat ik ‘m wat op trek op de fiets. Ik voel me goed in die jurk, en als ik me niet lekker voel dan trek ik ‘m ook echt niet aan. Vandaag voelde ik me dus goed, ook al was ik aan de late kant, dus haar in een snelle staart en geen make-up.

Op de fiets op weg naar mijn werk vanmorgen werd ik nageroepen: “Heeey, dat ziet er lekker uit!” Ik fietste stoïcijns door zonder op of om te kijken, ik was laat. De rest van de dag vroeg ik me af; wat gaat er in de hoofd van zo’n man om? -Ja man, ik probeer zo min mogelijk seksistisch te zijn. Maar ik ben nog nooit door een vrouw zomaar nageroepen.- Waarom zou iemand zoiets roepen? Verwachtte hij dat ik zou stoppen voor een praatje, dat hij daarmee een date zou scoren? Op zijn minst vriendelijk zou bedanken voor dat geweldige compliment?

Het is zo gewoon, het is best triest dat dit normaal gevonden wordt. Blijkbaar ben je als vrouw alleen maar op de wereld om het mannelijk deel van de mensheid te plezieren in de ogen van sommige mannen. Waar is dat ooit mis gegaan in de culturele evolutie, welk voordeel voor de overleving van de soort heeft het om zulke memen* in stand te houden? Het is blijkbaar niet normaal om als vrouw mannen na te fluiten of na te roepen dat het een lekker ding is. Of nog erger: dat ie eens lief moet lachen. Het wordt wel normaal gevonden om dat als man naar vrouwen te doen.

Tot zo’n 5 jaar geleden, toen ik begon met mezelf vrouwelijker presenteren, heb ik nooit hierbij stilgestaan. Het is me ook nooit opgevallen dat het gebeurde. Als ik er al eens van hoorde dacht ik dat het wel mee zou vallen met hoe vaak het voorkwam en àls het al eens gebeurde, dan was dat toch heus niet zo erg? Nu ik zelf catcalls naar me toe geslingerd krijg denk ik daar anders over. Vind zo iemand zelf dat het complimenteus is, en zou hij werkelijk niet door hebben hoe creepy zoiets over komt? Ik vind het al vijf jaar een raar fenomeen.

*Memen, memes in het Engels is een afgeleide van het woord genen. Het is de culturele tegenhanger van het genetisch materiaal: zichzelf voortplantende ideeën of opvattingen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.