All posts filed under: Medisch

Laatste ronde Androcur

De Google Doodle van vandaag deed me eraan herinneren dat het morgen (8 maart) Internationale Vrouwendag is. Dat deed me ook herinneren dat het inmiddels al twee jaar geleden is dat ik met dit blog en Facebook mijn grote coming out had. Ik zat destijds er al een beetje tegen aan te hikken en vond de betekenis van die dag wel een leuke aanleiding om op die dag mijn Open Brief te publiceren via Facebook. Vandaag is ook de dag dat ik voor het laatst Androcur heb genomen. Dit middel, dat de opname van testosteron in het lichaam blokkeert, zal ik nooit meer hoeven nemen. Over een paar weken zullen de organen die het overgrote deel van mijn testosteron aanmaken bij de patholoog in een petrischaaltje liggen voor onderzoek naar mogelijke afwijkingen. Dat ik nu al stop met deze medicijnen, met de oestrogeen ben ik een paar weken terug al gestopt, heeft te maken met de effecten ervan op de bloedstolling. Het spul moet uit mijn bloed zijn voor ik onder het mes ga. Het …

Wat me te wachten staat

De operatie komt met rasse schreden dichterbij. Nog maar een paar weken voor het zover is. Deze week vond ik weer een pakketje met informatie van het ziekenhuis in mijn brievenbus. De bevestiging van de opnamedatum en wat aanvullende informatie over de procedure. In mijn voorbereidingen heb ik de patiënteninformatiefolder nog maar eens doorgelezen. Mocht je geïnteresseerd zijn: die folder staat als PDF online en te vinden op de site van het VUmc: Patiëntenfolder Vaginaplastiek. In het kort wat er gaat gebeuren: Van de operatie zijn er drie varianten. Bij mij zullen ze naar verwachting een ‘eenvoudige’ penisinversie uitvoeren. Dat betekent dat er geen extra huidtransplantaat of een stuk darm nodig is om de neo-vagina te vormen. (Nieuwe vagina, door de medici consequent uitgesproken met de klemtoon op de i.) Die inversie, of omkering, kan je vrij letterlijk nemen. De huid van de penis wordt samen met die van het perineum het lichaam in geduwd. Van de scrotumhuid worden schaamlippen gevormd en van de eikel maakt de chirurg een clitoris. De bundel zenuwen wordt intact gelaten …

Zonder beugels

Ik dacht vandaag voor een half uurtje in het ziekenhuis te zijn. Babbeltje bij de plastisch chirurg, kans om wat vragen te stellen, even kijken en weer naar huis. Maar dat werd toch iets anders dan verwacht. Het half uurtje werd tweeënhalf uur met twee medisch specialismen en bezoekje aan het lab. Ik heb veel informatie over me heen gekregen en heb genoeg om over te denken. Als ik een fortress of solitude zou hebben, dan zou ik me daar terug trekken. Maar ik moet het doen met mijn huiskamer, aan mijn eettafel een fijn denkplekje ingericht: Het consult bij de afdeling bij plastische chirurgie was verhelderend. Overigens niet met de chirurg zelf, maar met de Physician Assistant en een gezellige co-assistente. Het gesprek begon met een anamnese en de gebruikelijke vragen naar medicatie, roken, alcohol, allergieën en gezondheid. Daarna het fysieke onderzoek: controle of mijn teelballen wel waren ingedaald (ik hoefde niet eens op mijn hand te blazen), het meten van de lengte en zien hoe het was gesteld met de haargroei. Ik had verwacht …

Duracell of toch merk X

Ken je ze nog, de trommelkonijntjes? Stuk voor stuk houden ze ermee op, behalve het konijntje met een Duracell batterij. Dat konijntje gaat maar door en door en door. Ik zou graag willen dat ik zo’n Duracell konijntje was en onverstoord door kon trommelen, maar helaas. Ik moet het doen met merk X. Het lijkt een beetje in tegenspraak met wat ik een paar weken terug schreef. Dat was nogal een jubelverhaal hoe goed ik me voelde na een wijziging van medicatie. Het is inderdaad een enorm verschil. Maar nog steeds voel ik me niet de oude. Ik ben nog steeds snel moe, sneller dan ik gewend ben. Ik moet ook nog steeds keuzes maken in de dingen die ik doe en die ik moet laten. Dat is niet van harte, maar ik weet dat een Verstandig™ gewoon nodig is om niet volledig in te storten en weekend compleet te kunnen afschrijven. Vrijdag heb ik weer een gesprek met de psycholoog bij het Genderteam. Ik kijk daar wel naar uit. Mijn behoefte aan een goed …

Duracell of toch merk X

Ken je ze nog, de trommelkonijntjes? Stuk voor stuk houden ze ermee op, behalve het konijntje met een Duracell batterij. Dat konijntje gaat maar door en door en door. Ik zou graag willen dat ik zo’n Duracell konijntje was en onverstoord door kon trommelen, maar helaas. Ik moet het doen met merk X. Het lijkt een beetje in tegenspraak met wat ik een paar weken terug schreef. Dat was nogal een jubelverhaal hoe goed ik me voelde na een wijziging van medicatie. Het is inderdaad een enorm verschil. Maar nog steeds voel ik me niet de oude. Ik ben nog steeds snel moe, sneller dan ik gewend ben. Ik moet ook nog steeds keuzes maken in de dingen die ik doe en die ik moet laten. Dat is niet van harte, maar ik weet dat een Verstandig™ gewoon nodig is om niet volledig in te storten en weekend compleet te kunnen afschrijven. Vrijdag heb ik weer een gesprek met de psycholoog bij het Genderteam. Ik kijk daar wel naar uit. Mijn behoefte aan een goed …

Eén pil verschil

Aan één van de bijwerkingen van mijn medicatie heb ik nooit veel ruchtbaarheid: depressie. Maar als je de bijsluiter van cyproteron-acetaat leest staat neerslachtigheid en depressie in het rijtje bij de meest voorkomende bijwerkingen. Ik heb het ook bijna een jaar buiten de deur weten te houden. Maar vooral de laatste weken kostte het me steeds meer energie om mijn stemming op peil te houden en ik het toch al minder energie. Als ik zo terugkijk op de laatste posts die ik op dit blog deed is het ook wel tussen de regels te lezen dat ik mij niet bepaald goed voelde. Het was voor mij reden genoeg om aan te dringen op bloedonderzoek toen ik vorige week bij de endocrinoloog van het genderteam zat. Daar was het toch al tijd voor, de laatste keer dat ze bloed hebben geprikt is alweer een half jaar geleden. Ironisch genoeg is regelmatige controle van bloedwaarden een van de belangrijkste argumenten om niet zelf met medicijnen te prutsen. Dat ik tegen de arts zei dat ik futloos was …

Kopie van het briefje van de dokter

Tijdens de diagnostische fase heb ik veel na moeten denken over de sociale en persoonlijk gevolgen van de stappen die ik zou gaan zetten. Ik kreeg denk-huiswerk op van mijn psychologe en dacht ook zelf heel veel na. In die tijd zijn er in mijn denkbeelden over mijzelf best wel wat dingen veranderd. De hoofdlijn is gebleven: ik wil die transitie door, maar subtielere details zijn nu niet meer het zelfde als ze waren. Mijn denken heeft een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt. Nu zijn mijn gedachten opnieuw als een sneeuwbol door elkaar geschud en dwarrelen er flinters aan ideeën, denkbeelden en gedachten chaotisch door elkaar heen. Er is een heel nieuw denkproces gaande met een nieuw groot thema. Vorige week heb ik voor het eerst in enigszins concrete woorden gesproken over een operatie. Tot dan toe leek mij dat nog een heel erg ver van mijn bed show. Dat was iets voor in de toekomst. Een punt van onzekerheid ook. Ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat ik het goede pad bewandel, maar aan …

Oestrogeen!

Dat zijn ze dan, twee doosjes met pillen die het grote verschil moeten gaan maken. Een maand of vier geleden ben ik al begonnen aan de opmaat met het onderste doosje, vanmiddag heb ik  na een bezoekje aan de endocrinoloog ook het recept voor dat tweede doosje gekregen. Natuurlijk ben ik dat bij de ziekenhuisapotheek gelijk gaan halen. Mijn eigen apotheek moet de cyproteronacetaat ook steeds bestellen. Het is ook wel een merkwaardige cocktail van pillen. Volgens de bijsluiters ben ik niet de doelgroep die de fabrikanten voor ogen hebben. Cyproteronacetaat wordt voorgeschreven bij bepaalde prostaatkankers en bij hyperseksualiteit (en ook gegeven aan seksdelinquenten). De Progynova (estradiolvaleraat) is iets voor vrouwen in de overgang. Ik vind het nog wel een onwerkelijk idee. Ik heb natuurlijk al lange tijd naar vandaag toegeleefd, maar toch kan ik het niet bevatten dat deze pilletjes – ze zijn klein! Hiernaast een foto samen met een stuiver. – zo ingrijpend mijn lichaam zullen veranderen. Ook al heb ik door de cyproteronacetaat, die een omgekeerde puberteit teweeg bracht, al een voorproefje …

Zeg eens Aaaaaa

Na een vervelende nacht, of eigenlijk een nacht met nare dromen over enge dokters met nog veel engere instrumenten en vervelende onderzoeken, ben ik vanmiddag naar het ziekenhuis getogen. Zo’n waarschuwing dat het “een erg onprettig onderzoek gaat zijn” doet niet veel goed voor de zenuwen. Ik ben al heel erg lang niet meer zo nerveus geweest voor een doktersbezoek. Zo nerveus dat ik mijzelf onderweg afvroeg of die mascara wel een goed idee was en dan maar waterproof genoeg zou zijn. Het onderzoek begon bij een klinisch logopediste met een meting van mijn stem. Volume en toonhoogte werd electronisch gemeten terwijl ik een stuk tekst moest voorlezen en ook nog A-tjes  moest ‘zingen’. Van hoog naar laag en laag naar hoog, heel hard en heel zacht. Ik heb de gêne daarvoor maar een beetje opzij gezet. Ik zat in een kamertje, hopelijk enigszins geluiddicht, met twee professionals die dit soort dingen de hele dag moeten aanhoren. Het eerste nieuws wat ik kreeg was al goed. Mijn gemiddelde toonhoogte is 140 Hz (voor wie dat wat …

Bijna roze muisjes

Afgelopen dinsdag een etentje met vrienden. Naderhand hoorde dat een partner van iemand had gevraagd over mij: “Ze ziet eruit als een meisje, kleedt als een meisje, maar klinkt als een jongen.” Die opmerking pak ik positief op. Het blijkt dus dat ik in mijn voorkomen flinke vooruitgang aan het boeken ben. Dat is vandaag ook wel gebleken, daarover later meer. Het bevestigt ook wel wat ik een week of twee geleden schreef in High Heel Tuesday. Niet gevreesd, dit gaat geen negatief klaagblogje worden. Het was weer eens zover, ik moest me weer melden bij het Genderteam in het VUmc. Ik zit nu zo’n drie maanden in mijn ‘proeffase’ waarin ik testosteronblokkers gebruik. Met mijn vaste psych had ik afgesproken dat ik eerst drie tot zes maanden dat zo zou doen met na de eerste drie maanden een voortgangsgesprek. Dat was dus vandaag. Opgedirkt in een van mijn nieuwe zomerjurken naar het VUmc getogen. Ik heb bewust gekozen voor die met die hysterische in your face rood-groene print. Overigens wel nog met jeans eronder, mijn …