In de Media, Maatschappij
comments 9

Ben ik mijn plek wel waard?

De reacties onder nieuwsberichten over transgender gerelateerde onderwerpen, ik probeer ze niet te lezen. Maar soms, soms is mijn nieuwsgierigheid sterker dan goed voor me is. Zoals ook afgelopen week onder een nieuwsbericht over Chelsea Manning, die in hongerstaking is geweest om medische transitie af te dwingen.

Even in het kort wat context: Chelsea Manning is een klokkenluider die via Wikileaks een groot aantal militaire documenten naar buiten bracht. Daarvoor heeft ze terecht gestaan voor landverraad en zit ze in de gevangens. Daar heeft ze recht op medische bijstand bij haar transitie. Dat is haar onthouden, ze is ervoor naar de rechter gestapt en die rechter stelde haar in het gelijk. Vervolgens is de medische zorg haar alsnog geweigerd waarna ze in hongerstaking ging.

Onder dat nieuwsbericht een aantal reacties, waaronder deze twee:

“Doe dat maar als hij uit de bak komt”
“Op eigen kosten”

Ik zou graag zeggen dat dit me koud laat. Dat ik weet dat dit toetsenbordhelden zijn die bij wijze van hobby dit soort teksten onder nieuwsberichten plaatst. Ik stel me zo voor dat het 16 jarige pubers zijn die net het concept van een mening leren kennen. Of verzuurde nimby’s. Ik zou graag vol overtuiging kunnen zeggen dat dit maar een kleine hard schreeuwende minderheid is. Ik zou graag zeggen dat het van me afglijdt alsof ik dagelijks baad in Teflon. Maar het laat me niet koud, het raakt me wél en ontlokte deze drie tweets:

waarde.PNG

Het voelt als een niet aflatende stroom van haat en van pesten die op mij wordt afgevuurd. Ook al is het niet direct aan mij gericht. Keer op keer zie ik onder nieuwsberichten dit soort opmerkingen verschijnen. Dat raakt me. Zeker in deze tijden waar er zoveel maatschappelijke en politieke discussie over zorgkosten wordt gevoerd. Ik vrees gewoon weg dat de onderbuik van het internet zijn zin krijgt en dat de vergoedingen voor genderdysforie nog verder worden beperkt. De ‘reaguurders’ lijken maar vaak te denken dat het een soort luxe kwaaltje is. Ze zien in de regel liever dat transgenders met een dosis antipsychotica en een spuit Haldol in hun donder worden opgesloten in een kamertje met zachte muren. -Daarbij even niet beseffend hoe duur zulke psychiatrische zorg is.-  En als je dan wel een transitie wil: betaal maar lekker zelluf.

Dat soort reacties laten me niet koud en doen me serieus afvragen of ik echt zo ongewenst ben in deze maatschappij. Gelukkig zijn er dan altijd mensen om me heen om mijn vertrouwen in de samenleving weer een beetje terugbrengen. Die me in laten zien dat ik niet ongewenst ben en niet iemands plekje inneem. Zoals Humon in een van haar recente cartoons ook wist te tekenen.

spacehumon

Room for you too – Humon Comics

– Ik kan Humon erg aanraden, ze publiceert ook het geweldige (en soms onnavolgbare, want context) Scandinavia and the world. Steun haar door het kopen van merchandise of door haar te volgen via Patreon. – 

Mocht je nou een keer iemand zo’n opmerking als hierboven zien of horen maken, spreek hen erop aan. Want als ik dat doe heeft dat geen zin. Ze zullen vast zeggen dat het onschuldig is zo op internet, of tijdens de kringverjaardag. Ze zullen zeggen dat het niemand schaad, of dat ze het niet zo bedoelen. Maak hen duidelijk dat dat niet zo is en dat ze er wel mensen pijn mee doen. Dat ze mensen zoals ik ongewenst doen voelen, of tot last van hun naasten. Zeg hen dat dergelijke uitspraken schade aanrichten en zeker wel gevolgen kunnen hebben.

 

 

9 Comments

  1. Marlies de Koster says

    Beste Danielle,
    Ik lees al een hele poos je berichten en dit is de eerste keer dat ik reageer.
    Als goede raad wil ik meegeven dat je jezelf niets moet aantrekken van al die negatieve opmerkingen die je op internet leest.
    Dat kost je een heleboel negatieve energie wat zonde is want je koopt er niets voor.
    Probeer je te focussen op alleen maar het positieve want dat levert iets op.
    En wat betreft je borsten probeer eens een half jaar hoppillen naast je hormonen misschien geeft het je lichaam net een boost om je borsten te laten groeien. Ik heb er zeker in het begin een duidelijk verschil gemerkt. Inmiddels een B cup en wil zeker geen borstimplantaten.
    Wil je meer weten mail me dan maar in een pb
    Knuffel Marlies

    • Hoi Marlies,

      Rationeel weet ik dat ‘haters gonna hate’ en er door mij niet zoveel te doen is tegen dat soort opmerkingen. Ik verbaas me nog regelmatig hoe slecht veel mensen zijn geïnformeerd als het gaat om gendertransities. Veel van dat soort comments zullen gebaseerd zijn op pure onwetendheid. Ik kan het behoorlijk goed van me af zetten, maar als ik zou zeggen dat het me volstrekt koud laat zou ik liegen.

      Die hoppillen, ik ben daar altijd sceptisch over. Vaak zijn de vrij verkrijgbare voeddingssuplementen lang niet sterk genoeg om echt effect te hebben (want dan zijn de nodige doseringen op dokters voorschrift). Maar aan de andere kant: ik weet ook hoeveel effect een kleine dosis cyproteronacetaat heeft op mijn cupmaat. A little goes a long way. Ik sta wat dat betreft open voor niet-chirurgische suggesties.

      Daniëlle

        • Zolang het maar duidelijk is dat het een herblog van mij is. Ik heb eigenlijk geen idee hoe WordPress een ‘herblog’ als zodanig herkenbaar maakt.

          • Hoi hoi,
            Ja, het is goed zichtbaar dat het bericht door jou is geschreven. Het verwijst ook naar jouw blog.

      • Hoi, nog eeen reactie van mij.
        Dat van de hop klopt misschien wel eens. Toen ik begin jaren negentig dezelfde hormonen slikte gebeurde er qua borstvorming ook bar weinig. Nu heb ik, voorafgaande aan de hormoonkuur, ruim één jaar, per dag, 8 gram pure hop geslikt. Het resultaat is echt heel erg goed. Pure hop is erg goedkoop. Bouw het langzaam op anders word je er heel misselijk van. (Daarnaast de korrels héél doorslikken want het is anders erg smerig 😥)

  2. Hoi Daniëlle, de reacties onder dit nieuwsbericht zijn nog vrij mild, in vergelijking met sommige andere topics. Ik heb er de meest afschuwelijke dingen voorbij zien komen. Nou heb ik het gevoel dat deze toetsenbordhelden al 7 kleuren schijten als ze een vrouw aan moeten spreken, dus die grote bek verdwijnt wel als ze iemand mondeling aan moeten spreken. Ik kan moeilijk zeggen: trek je er niets van aan. Zo werkt het niet voor iedereen. Maar wel: trek je er zo weinig mogelijk van aan, want in het echt durven ze niets.

    Je hebt een fijne schrijfstijl, ga zo door!

  3. Die mensen heten keyboard warriors. Het doet me denken aan het recente debat over de vluchtelingeninstroom in Nederland. Enorm veel mensen waren er zwaar op tegen, totdat ze aan de praat raakten met een vluchteling, met ze gingen koken, en met ze op stap gingen. Om zich vervolgens te realiseren, “hé, die mensen zijn zo kwaad nog niet”. Op het internet is alles lekker afstandelijk en hoef je dus ook geen empathie te voelen. Het kan wel, maar het is zeldzaam, lijkt me.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.