Beschuit met muisjes
comments 10

Unbirthday

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht.

Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben.

Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto was die ik had beloofd is het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Het staat symbool voor de acceptatie door mijn ouders. Iets wat ik enorm belangrijk vind. Tegelijk gaf ik het eerste exemplaar van het kaartje dat ik heb laten ontwerpen. Een sneak preview voor hen. Dat werd goed ontvangen en dat was voor mij een enorme opluchting, het was een privéproject. De dag was nu goed. Zelfs het half uur vertraging waarmee de NS me opzadelde op mijn weg terug naar huis deerde me niet. Ik had geen kou, niet vanwege de warme sjaal om mijn hals. Maar vanwege een warm gevoel van binnenuit.

Nu is het een week later. De gedachten en emoties hebben kunnen bezinken. Vandaag wil ik stilstaan bij de dag van vandaag. Vandaag is het de tiende.

Dat getal 10 is een aantal keer teruggekomen in mijn transitie. Op 10 Juni 2010 zat ik voor het eerst bij het VUmc voor de intake. De romeinse notatie van 10 is X, van mijn XX chromosoom ontbreekt een pootje, medici zijn druk bezig een nieuw pootje eraan te plakken om de tweede X zo compleet mogelijk te maken. Er zullen vast nog meer dingen te herleiden zijn naar het getal 10. Maar dat wordt overdrijven, ik heb met 10 niet de obsessie die Tim Krabbé heeft met 8.

Op 10 augustus begon ik met oestrogeen. Voor het genderteam zijn ze daar beginnen met tellen van mij jaar real life fase. Waarom ik toen niet een feestje heb gevierd. Ik was druk, te druk met verhuizen om het eigenlijk echt te beseffen, ik kon toen ook niet weten wat dat besef zou betekenen. Maar nu wel. Ik ervaar een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in mijn eigen lichaam en dat voelt heel bijzonder kan ik je vertellen.  Ik herken mijzelf in foto’s. Ik voel me goed. In het licht van die veranderingen, ervaringen en gebeurtenissen die mijn pad hebben gekruist vier ik een vandaag een unbirthday.

Waarom dan deze datum? Omdat ik drie maanden geleden ben begonnen met medicatie. De voorlichting en protocol van het Genderteam dicteert dat na drie maanden de lichamelijke veranderingen niet meer te verbergen zijn en je uit de kast moet, vandaag is die drie maandengrens bereikt. Inderdaad, ik heb dan nog wel een behoorlijke weg te gaan, om de veranderingen aan mijn lichaam te verbergen zal ik toch echt mijn best moeten doen.

Vandaag vier ik voor mijzelf mijn unbirthday. Ik zou graag het Nederlandse woord, onjaardag, gebruiken, maar dat dekt de lading niet. Niet dit jaar, want het is nog geen verjaring, dat is het volgend jaar wel. Een gewone geboorte- of verjaardag is het natuurlijk ook niet, die is in april, dus unbirthday. Vandaag is mijn nieuwe begin, een dag die ik voor mijzelf voor de toekomst wil herinneren. Voor mij persoonlijk is het een klein feestje, ik heb geen bijzondere plannen. Behalve dat ik vandaag wel een stapel enveloppen bij de post afgeef. In die enveloppen mijn unbirthday kaartje, dat ik stuur. Om voor anderen en mezelf een duidelijke overstap te hebben en het heugelijke feit te delen dat ik eindelijk steeds meer mijzelf aan het worden ben.

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar. 

Vandaag is het de Tiende dag van de Elfde maand van het Twaalfde jaar. Vandaag is mijn Unbirthday.

Unbirthday cupcakes

10 Comments

  1. Jinny says

    Gefeliciteerd, mag toch hopen dat er bij mij geen twee jaar tussen de intake en de moontjes zitten overigens

  2. Ellie Beerendonk says

    Gefeliciteerd met je unbirthday. Ik hoop dat het een fijne dag wordt waar je graag aan terug denkt. Oh en ik vind de cupcakes geweldig!

  3. thesmittenimmigrant says

    Heel erg van harte gefeliciteerd met je Unbirthday! Dat er nog maar vele mogen volgen 🙂

  4. Seska says

    Gefeliciteerd meis! Zo ontiegelijk blij dat je ouders er ook zo goed mee om gaan 😀

  5. […] me gestaan, me gesteund en geholpen. Ik heb de ontroering gezien in de ogen van mijn moeder toen ik het ingelijste portret gaf waar ik mezelf voor het eerst écht op herkende. Een foto die nog steeds bij heb op het dressoir […]

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Beschuit met muisjes
Leave a comment

Unbirthday

Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht.

Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben.

Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto was die ik had beloofd is het grootste geschenk wat ik ooit heb gekregen. Het staat symbool voor de acceptatie door mijn ouders. Iets wat ik enorm belangrijk vind. Tegelijk gaf ik het eerste exemplaar van het kaartje dat ik heb laten ontwerpen. Een sneak preview voor hen. Dat werd goed ontvangen en dat was voor mij een enorme opluchting, het was een privéproject. De dag was nu goed. Zelfs het half uur vertraging waarmee de NS me opzadelde op mijn weg terug naar huis deerde me niet. Ik had geen kou, niet vanwege de warme sjaal om mijn hals. Maar vanwege een warm gevoel van binnenuit.

Nu is het een week later. De gedachten en emoties hebben kunnen bezinken. Vandaag wil ik stilstaan bij de dag van vandaag. Vandaag is het de tiende.

Dat getal 10 is een aantal keer teruggekomen in mijn transitie. Op 10 Juni 2010 zat ik voor het eerst bij het VUmc voor de intake. De romeinse notatie van 10 is X, van mijn XX chromosoom ontbreekt een pootje, medici zijn druk bezig een nieuw pootje eraan te plakken om de tweede X zo compleet mogelijk te maken. Er zullen vast nog meer dingen te herleiden zijn naar het getal 10. Maar dat wordt overdrijven, ik heb met 10 niet de obsessie die Tim Krabbé heeft met 8.

Op 10 augustus begon ik met oestrogeen. Voor het genderteam zijn ze daar beginnen met tellen van mij jaar real life fase. Waarom ik toen niet een feestje heb gevierd. Ik was druk, te druk met verhuizen om het eigenlijk echt te beseffen, ik kon toen ook niet weten wat dat besef zou betekenen. Maar nu wel. Ik ervaar een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in mijn eigen lichaam en dat voelt heel bijzonder kan ik je vertellen.  Ik herken mijzelf in foto’s. Ik voel me goed. In het licht van die veranderingen, ervaringen en gebeurtenissen die mijn pad hebben gekruist vier ik een vandaag een unbirthday.

Waarom dan deze datum? Omdat ik drie maanden geleden ben begonnen met medicatie. De voorlichting en protocol van het Genderteam dicteert dat na drie maanden de lichamelijke veranderingen niet meer te verbergen zijn en je uit de kast moet, vandaag is die drie maandengrens bereikt. Inderdaad, ik heb dan nog wel een behoorlijke weg te gaan, om de veranderingen aan mijn lichaam te verbergen zal ik toch echt mijn best moeten doen.

Vandaag vier ik voor mijzelf mijn unbirthday. Ik zou graag het Nederlandse woord, onjaardag, gebruiken, maar dat dekt de lading niet. Niet dit jaar, want het is nog geen verjaring, dat is het volgend jaar wel. Een gewone geboorte- of verjaardag is het natuurlijk ook niet, die is in april, dus unbirthday. Vandaag is mijn nieuwe begin, een dag die ik voor mijzelf voor de toekomst wil herinneren. Voor mij persoonlijk is het een klein feestje, ik heb geen bijzondere plannen. Behalve dat ik vandaag wel een stapel enveloppen bij de post afgeef. In die enveloppen mijn unbirthday kaartje, dat ik stuur. Om voor anderen en mezelf een duidelijke overstap te hebben en het heugelijke feit te delen dat ik eindelijk steeds meer mijzelf aan het worden ben.

‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’ 
‘Not a bit,’ said the Caterpillar. 

Vandaag is het de Tiende dag van de Elfde maand van het Twaalfde jaar. Vandaag is mijn Unbirthday.

Unbirthday cupcakes

0 Comments

  1. Jinny says

    Gefeliciteerd, mag toch hopen dat er bij mij geen twee jaar tussen de intake en de moontjes zitten overigens

  2. Ellie Beerendonk says

    Gefeliciteerd met je unbirthday. Ik hoop dat het een fijne dag wordt waar je graag aan terug denkt. Oh en ik vind de cupcakes geweldig!

  3. thesmittenimmigrant says

    Heel erg van harte gefeliciteerd met je Unbirthday! Dat er nog maar vele mogen volgen 🙂

  4. Seska says

    Gefeliciteerd meis! Zo ontiegelijk blij dat je ouders er ook zo goed mee om gaan 😀

  5. […] me gestaan, me gesteund en geholpen. Ik heb de ontroering gezien in de ogen van mijn moeder toen ik het ingelijste portret gaf waar ik mezelf voor het eerst écht op herkende. Een foto die nog steeds bij heb op het dressoir […]

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.