Voor vandaag heb ik wat moeten zoeken naar inspiratie voor een blog. Vanmorgen had ik nog geen idee wat ik zou moeten schrijven. Door een verrassingsbezoek aan een groep kamperende vrienden is die inspiratie goed op gang gekomen. Het is voor het eerst dat ik weer een sociaal moment had sinds ik ben begonnen met de hormonen, ik heb daarom besloten om beschuit met muisjes mee te nemen. De reacties daarop was positief en ik heb een hele snelle manier van beschuit met muisjes maken geleerd.

Tot nu toe heb ik alleen nog maar positieve reacties gekregen op mijn transitie. Van collega’s “die het zo spannend vinden.” Van oud-klasgenoten “die het eigenlijk niks verbazen.” En van familie en vrienden. Alle reacties die ik tot nu te gehad heb zijn met respect en steunend. Soms vraagt men naar dingen, of ik lang hiermee bezig ben bijvoorbeeld. Naar bepaalde specifieke aspecten van mijn transitie. Hoe het met me gaat, of ik al wat voel. Eerlijk gezegd zit ik nog steeds te wachten ’till someone freaks out’.  Iemand die het niet snapt, er niet mee overweg kan en geen contact meer wil. Die persoon ben ik nog niet tegen gekomen, en wellicht kom ik die ook gewoon niet tegen.

Ik heb het wellicht getroffen met mijn omgeving. De verhalen die ik heb gehoord en gelezen van transen die worden verstoten door vrienden of familie kan ik niet op de vingers van twee handen tellen. Zelf heb ik niets van dat al meegemaakt. De meest negatieve opmerking over mijn transitie was eigenlijk die van mijn ex. Nadat de relatie al voorbij was, maar we nog wel vriendschappelijk contact hadden heeft ze wat vervelende dingen tegen me gezegd.  Dat ik geen doorzetter zou zijn, dat ik het toch nooit zou kunnen, dat ik zou afhaken. Afsluitend met de zin: “… kom mijn ongelijk maar bewijzen als je een knap meisje bent.” Op een toon van ‘dat kan je toch niet.’ Dat deed pijn. Ik heb daarna ook resoluut het contact met haar verbroken.

Buiten dat heb ik alleen maar positieve reacties gekregen. Soms ook hulpvaardige. Zoals een berichtje van een visagiste die via via op een sociaal netwerk mij uitnodigde voor een workshop. Of de persoon die een collega van me een kaartje, van een schoonheidssalon gaf om aan mij te geven. Op mijn werk word ik door mijn collega’s al als Danielle aangesproken en ook klanten zie je soms aarzelen hoe ze me aanspreken. Er is zelfs al iemand geweest die zich verbeterde naar “mevrouw” nadat ze eerst meneer tegen me zei.

Voel je niet bezwaard als je me als hij aanduidt, of verkeerd aanspreekt.  Als je me al langer kent is dat een enorme omschakeling, dat begrijp ik. Als je me niet kent: ik zie er ook nog niet super vrouwelijk uit. Als dat wel zo zou zijn had ik die pillen die ik slik niet zo nodig en ik zie zelf ook nog genoeg ruimte tot verbetering op diverse vlakken. Als je vragen hebt, of nieuwsgierig bent naar dingen: je mag me altijd direct aanspreken of vragen. Ik ben open over dingen, ik begrijp mijn status van curiosum (want eerlijk, hoeveel transen ken je?) en als ik iemand wat kan uitleggen over wat genderdysforie is vind ik dat alleen maar leuk.